Ég er byrjaður að búa mig undir það andlega að verða fertugur í
október á þessu ári. Sama hvað ég reyni að selja sjálfum mér það að aldur
sé afstæður eða hugarástand og að maður sé bara eins gamall og maður vill
sjálfur, þá nartar hið yfirvofandi stórafmæli sífellt í heilabörkinn eins
og eilítið vönkuð mús að naga harðan ost. Fertugur pfft... reyni ég að
fussa í kaldhæðni, en slepp samt ekki undan þeirri staðreynd að pabbi minn
var á mínum aldri þegar ég kom í heiminn og hann er vissulega orðin ansi
gamall núna, þótt hress sé og ern. Með einföldu reiknislíkani get ég því
séð að ég á sirka helming eftir að grafarbakkanum, og meira að segja minna
sé farið eftir meðalífslíkum íslenskra karla, sem er 76,92 ár. Samkvæmt því
er ég löngu búinn með helminginn og það er vissulega lamandi staðreynd.

Kvíðakast í Ríkinu
En hvað er svo sem hægt að gera í þessu? Ekki mikið. Fjandinn
hafiða að ég láti sprauta gúmmídrasli undir húðina á mér til að líta út
eins og strekkt gúmmídúkka. Hvað þá að ég láti plokka hár af rassinum á mér
til að skella á hausinn. Ég er búinn að vera með skalla síðan Gaggó Vest
sló í gegn. Ég man ennþá þegar ég fór í klippingu og rakarinn sagði: "Mér
sýnist þú nú verða sköllóttur bráðlega". Mér fannst þetta algjer móðgun hjá
rakarafíflinu en pældi svo ekki meira í því. Hef aldrei tengt hárleysið við
aldur, sérstaklega eftir að menn eins og Egill Ólafsson og Bubbi gerðu
skallann sexí. Þar fyrir utan hef ég alltaf litið út eins og gamall karl og
fékk það staðfest 16 ára skjálfandi í Ríkinu. Þetta var í miðju Kalda
stríðinu og maður varð að benda á það sem maður vildi eins og í
skömmtunarverslun í Dzerzhinskiy. Þótt ég væri aldrei spurður um skírteini
var ég alltaf með hjartað í buxunum og fæ ennþá kvíðakast sé ég staddur
nálægt áfengisútsölu. Þannig séð er ég því þaulvanur því að vera
gamalmenni. Samt er það eitthvað við þessi tímamót -- 40 -- sem fær mig til
að bylta mér í rúminu fram á nótt eftir nótt.

Eldgamall og ósjálfbjarga
Ætli aðalástæðan fyrir þessum framtíðarkvíða sé ekki það frekar
ömurlega líf sem manni sýnist gamalmenni landsins eiga. Allavega fólkið sem
er á alræmdustu elliheimilum landsins. Það er eitthvað svo óendanlega
sorglegt við það ástand að vera eldgamall og ósjálfbjarga, bíðandi eftir
því einu að hjartað hætti að slá, kannski kominn út úr heiminum röflandi
tóma steypu við útlendinga sem skilja hvort eð er ekkert hvað þú ert að
segja. Það er endastöðin. En auðvitað eiga flestir mörg fín ár á
elliheimilinu áður en þeir komast á endastöðina; eru hress í sundleikfimi,
hlustandi á harmóníkumúsik, talandi um gamla tímann og svona almennt
slappandi af eftir öll erfiðisárin.

Enginn grjónagrautur eða harmóníkugaul
Og líklega verður þetta ekki svo slæmt eftir allt saman. Áður en ég
verð gamall mun nefnilega hin heimtufreka 68-kynslóð fara á elliheimilin og
ég trúi því ekki að hún láti það sama ganga yfir sig og gamalmennin í dag.
Fólk af 68-kynslóðinni mun ekki láta bjóða sér upp á að margir þurfi að
húka saman í herbergjum og tekur ekki í mál einhvern lapþunnan grjónagraut.
Hún heldur auðvitað sínu striki og vill pasta og exótíska indverska rétti í
öll mál og almennilegt rauðvín með matnum. Ekkert harmóníkugaul heldur
Stones og Bítlana og enga sundleikfimi heldur rope yoga. Þetta fólk nennir
ekki að hanga á ganginum og tuða um hægðirnar á sér eða réttir og
smalamennsku, heldur verður slegið upp málþingi um hagræn áhrif ellinnar
eða stöðu kvenna í hnattrænu samhengi innan elliheimilisgeirans. Ástandið
þegar ég tékka mig inn verður því líklega orðið allt annað og betra.
Elliheimili framtíðarinnar verða eins og skemmtiferðaskip miðað við
spítalaskip nútímans. Enn á ný mun 68-kynslóðin ryðja brautina og strá á
hana angandi blómum okkur sporgöngumönnunum til yndisauka. Hjúkkit. Mér
líður strax betur, þökk sé 68-kynslóðinni. Ég get litið bjartsýnn fram á
veginn og tek fertugsafmælinu mínu fagnandi. Svei mér þá að ég sé ekki bara
farinn að hlakka dálítið til að komast á elliheimili.