Öfgafyllsta yfirhalningin
Það þarf ekkert sérstaklega að draga mig
að skjánum svona yfirleitt. Eftir langan dag við tölvuskjá
er ágætt að hlamma rassinum á sér í
mýkri stól, setja lappirnar upp á borð og glápa
á sjónvarpsskjá. Um daginn sá ég brot
af íslandskynningunni miklu í Amazing Race. Ég hafði
aldrei horft á þennan þátt áður, en
Lufsan hefur haft orð á því að ég hefði
kannski gaman að þessu því það væri
farið til exótískra staða og eitthvað. Þegar
ég kom að skjánum voru amerísku bjálfarnir
komnir til Íslands. Lentu í fullum Keflvíkingum en
brunuðu svo austur fyrir fjall. Alltaf símalandi eins og Ameríkana
er siður, það heldur aldrei kjafti þetta lið. Ég
þusaði svona framan í sjónvarpið og Lufsan
sagði skrýtið að ég væri að tauta þetta
um Ameríkanana af því ég héldi endalaust
upp áróðri fyrir því að við færum
í frí til Ameríku. Ég sagði að það
væri ekki það sama, að þetta væri love-hate
samband og að þessir fábjánar í þættinum
væru ekki alveg eins og allir Ameríkanar, ekki frekar en fulla
liðið í Keflavík væri eins og allir Íslendingar.
Hellingur af engu
Ég fór eitthvað að bauka í tölvunni
minni á meðan liðið í Amazing Race var að
hamast upp á Vatnajökli. Kom aftur og þá voru
tveir heimskingjar að setja bensín á dísel-bíl.
Það stóð “Diesel” á tveim stöðum á
bensínlokinu en það var ekki nóg fyrir Kanana.
Og svo þykist þetta lið geta miðlað málum
í Írak! Sönn íslensk hetja kom vanvitunum til
hjálpar og áfram var hlaupið, keyrt og djöflast
þangað til íslensk fegurðardrottning tók á
móti liðinu í Bláa lóninu. Á þeim
tímapunkti nennti ég ekki að horfa á þetta
lengur og fór að lesa Kleifarvatn (stórfín!).
Þegar heyrðist að þessi þáttur ætti
að gerast hér fór Karlakórinn Brestir strax að
jarma sitt gamalkunna lag um kynningargildi þessara leiðinda,
en hingað má ekki koma erlend kvikmyndavél án
þess að kórinn byrji að jarma. Og þegar kórinn
byrjar að jarma bergmálar jarmið í öllum fjölmiðlum
landsins svo úr verður einn allsherjar jarmkór sem skekur
samfélagið um tíma. Mikil landkynning, rassinn minn!
Síðan ég fékk mér Digital Island hef
ég haft gífurlega mikið val. Ég fletti stundum
í gegnum úrvalið, stoppa einna helst á pólsku
stöðinni af því mér finnst svo gaman að
horfa á fúlskeggjaða sveitta karlpunga syngja væmin
popplög. Í þessu eins og svo mörgu öðru
nú á dögum felst hið mikla frelsi í því
að hafa mikinn aðgang að hellingi af engu.
Lífinu kastað á glæ
Hversu oft höfum við ekki fengið það framan
í okkur að þegar við hrökkvum upp af þá
höfum við glápt á sjónvarpið í
svo og svo langan tíma samanlagt. Þrír tímar
á dag gera sirka 10 ár af sjónvarpsglápi þegar
maður verður sjötugur. Maður glápir á skuggana
sem hreyfast og yfirleitt með nagandi samviskubiti. Það er
undirliggjandi rödd sem hvíslar: Þú ert að
kasta lífi sínu á glæ. Þú ættir
að vera að gera eitthvað merkilegra við líf þitt.
Eins og hvað? Lesa? Er lestur ekki ofmetinn? Afhverju er betra að
neyta sögu í gegnum stafi á blaði en mynda sem hreyfast?
Af því að maður verður sjálfur að ímynda
sér fólkið í bókinni? Er ímyndunin
nú allt í einu orðið svona æðisleg?
En allavega. Maður þrjóskast við og glápir.
Kastar lífi sínu á glæ og glápir. Þó
það sé auðvitað aðallega drasl til að
glápa á. Eins og t.d. þátturinn Extreme Makeover,
viðurstyggilegasta skemmtiefni samtímans.
Rottustrákurinn fær nýtt andlit
Enn á ný eru það amerískir vitleysingar
sem sjá um skemmtiatriðin. Nú fólk sem er ekki
ánægt með útlit sitt og er látið fara
í öfgafulla yfirhalningu. Stundum er nú alveg sáralítið
út á þetta lið að setja fyrir aðgerðarferlið.
Einn gaur um daginn var t.d. með dálítið skakkar
tennur og rottulegt andlit, en hafði þó allavega persónuleika.
Stelpan í sama þætti var með risastórt nef
og dálítið músarleg og hún og rottustrákurinn
urðu skotin á meðan á breytingarferlinu stóð.
Í lok þáttar var afhjúpun. Rottustrákurinn
var orðinn eins og aukaleikari í Leiðarljósi, Músarstelpan
eins og ljóta systir Britney Spears. Bæði alveg persónuleikalaus
í útliti og hefðu getað horfið í hvaða
margmenni sem er, en auðvitað bæði ofsaglöð
að geta loksins gengist upp í staðalímynd nútímamannsins.
Á þetta glápti maður yfir ístruna á
sér og leiddi hugann að fitusogi og hárígræðslu.
Þó væri líklega besta yfirhalningin fólgin
í því að gera mann að hvílíku
andlegu ofurmenni að maður gæti hætt að glápa
á þetta déskotans rusl kvöld eftir kvöld
eftir kvöld. Hvenær kemur sá þáttur? Öfgafyllsta
yfirhalningin. Venjulegum lúðum breytt í fólk
með stórkostlegan tilgang í lífinu og eitthvað
annað að gera á kvöldin en að glápa á
kassa með blikkandi ljósum.
|