Gengi íslenska landsliðsins í fótbolta er svartur blettur á andlegri sigurgöngu Íslands. Allir þessir tapleikir – og þá sérstaklega afhroðið gegn Lichtenstein – hafa dregið landsmenn niður, nánast aftur í moldarkofana. Bráðum fer okkur aftur að finnast við bara ekkert sérstök og alls ekkert merkilegri en aðrar þjóðir. Og það má ekki gerast!
Það sem við þurfum núna til að ná okkur tilfinningalega er almennilegt plögg í heimspressunni. Svo sem eina jákvæða grein um það hvað útrásarvíkingarnir eru æðislegir, eða bara eitthvað sem snýr þessari óheillaþróun við. Jafnvel myndi duga að Garðar Cortez kæmist inn á Topp 20. Það vill enginn að Ísland verði aftur jafn smátt og sorglega hallærislegt og það var fyrir sirka 30 árum, áður en frábær nútíminn bankaði upp á.
Ég meina, á 8. áratugnum vorum við ennþá á steinöld töff og kúl-lega séð. Engin var almennilega ríkur, nema kannski Þorvaldur í Síld og fisk. Bara einn rúllustigi var á landinu og forsetinn, hinn alþýðlegi Kristján Eldjárn, fór aldrei neitt. Á þessum tíma þótti Skákeinvígið og Surtsey (sem yrði nefnd Blökkumannaey, gysi hún í dag) það merkilegasta við landið, og helsta gersemi þjóðarinnar var uppstoppaður geirfugl (pældu í því!). Frábærleiki þjóðarinnar var miðaður við aðrar Norðurlandaþjóðir, en ekki alheiminn, eins og núna. Stórfenglegasti afreksdagurinn var 5. júní 1975 þegar Ísland marði sigur á Austur þýskalandi í fótbolta. Landsmenn ærðust af fögnuðu og pabbi taldi þetta svo mikið afrek að hann gaf mér fimmtíukall.
Vonandi verður hnignun frábærleikans einangruð
við slakt gengi í fótbolta. Vonandi kemur ekki líka
í ljós að enginn í útlöndum fílar
í raun Sigur Rós og Björk og enginn af þessum
útrásarvíkingum á í raun bót
fyrir boruna á sér. Það gæti svo gert útslagið
ef kæmist upp að þessi svo kallaði Bobby Fischer sem
kom hingað er í raun ekki skáksnillingurinn heimsfrægi
heldur bara einhver klikkhaus. Við megum aldrei verða jafn hallærisleg
og við vorum. Aldrei! Við verðum því að halda
trúnni, berja okkur á brjóst, ösla áfram,
vinna 80 tíma á viku, byggja fleiri stíflur og verslunarmiðstöðvar,
og liggja svo útmigin og hamingjusömust í miðbænum
um helgar. Við erum best og allur heimurinn horfir með öfund
til okkar. Nei, í alvöru!